Spożywanie nawet niewielkich ilości alkoholu w ciąży może prowadzić do nieodwracalnych skutków w postaci zaburzeń w rozwoju dziecka, które trwale wpłyną na jego funkcjonowanie przez całe życie.
Płodowy zespół alkoholowy występuje w wyniku spożywania nadmiernych ilości alkoholu w trakcie ciąży, jednak spotykane są też liczne przypadki, gdzie kobiety są zaskoczone diagnozą FAS u ich dziecka twierdząc, że nigdy alkoholu w ciąży nie piły. Kobiety te nie są często świadome tego, że alkohol szkodzi im pod każdą postacią, a więc także jako dodatek do potrawy czy baza ziołowej nalewki na przeziębienie. U dzieci kobiet ciężarnych pijących alkohol okazjonalnie mogą pojawić się symptomy FAS związane wyłącznie ze sferą umysłową, bez objawów fizycznych, jednak i te są już wystarczającym powodem do tego by alkoholu w czasie ciąży unikać. O jakich objawach można tu mówić?
Objawy zespołu alkoholowego u dzieci
Zniekształcenie twarzy dziecka z FAS jest charakterystyczne dlatego zespołu: często niesymetryczna, dość płaska i szeroka twarz, oczy dziecka osadzone szeroko – tak, że nasada nosa sprawia wrażenie bardzo szerokiej. Nos najczęściej jest krótki i zadarty, górna warga bardzo cienka, a odległość między nozdrzami a górną wargą jest dłuższa niż zwykle. U dzieci z FAS można zaobserwować też nisko osadzone uszy ze zniekształconymi małżowinami, oraz bardziej obfite owłosienie skóry głowy, brwi i rzęs.
Wstępna diagnoza jest zwykle stawiana przez pediatrę, który kieruje dziecko także na diagnozę do innych specjalistów m.in. neurologa i psychiatry. Dzieci z FAS zazwyczaj wymagają stałej rehabilitacji ruchowej, opieki neuropsychologicznej, a także regularnych zajęć z neurologopedą. Przy zaburzeniach wzrostu dziecka konieczna jest także opieka pediatry przy wsparciu endokrynologa. Starsze dzieci często uczestniczą w terapii, której celem jest nauka budowania relacji społecznych.
Polecana literatura:
Krzysztof Liszcz ,,Dziecko z FAS w szkole i w domu”
Małgorzata Klecka ,,FAScynujace dzieci”
Zapraszamy do zapoznania się z ćwiczeniami opracowanymi przez naszą pedagog mgr Elżbietę Izwantowską. Ćwiczenia są propozycją wspólnego spędzania czasu wolnego.
Wsparcie kompetencji społeczno – emocjonalnych dzieci
Zapraszamy do zapoznania się w artykułem stworzonym przez naszych specjalistów na temat wsparcia kompetencji społeczno-emocjonalnych dzieci.
„Dzięki koronawirusowi mamy wreszcie czas na to, żeby być w domu z naszymi dziećmi- mamy czas na kochanie. ” Zapraszamy do zapoznania się z artykułem naszej psycholog mgr Ewy Iwanowskiej.
Zapraszamy do zapoznania się z artykułem stworzonym przez naszych specjalistów.
Jak wspierać młodzież w radzeniu sobie z lękiem w obliczu pandemii koronawirusa
Zachęcamy do zapoznania się z artykułem stworzonym przez naszych specjalistów, który zawiera cenne wskazówki jak wspierać młodzież w tym trudnym okresie.
Bardzo ważna i praktyczna książka, w której autorki (doświadczone trenerki Porozumienia bez Przemocy) oprócz pytań skłaniających rodziców i wychowawców do refleksji, opisują konkretne sposoby rozwiązywania konfliktów oraz wskazują jak budować porozumienie i współdziałanie wszystkich członków rodziny.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
„Jeśli nie zatroszczycie się o siebie tak, abyście mogli rozkwitnąć, możecie wprawdzie opiekować się dziećmi i pomóc im przetrwać, ale nie będziecie mieli dość witalności i siły, aby pomóc im rozkwitnąć. Nie staniecie się dla nich także wzorem troski o samego siebie, którego będą bardzo potrzebowały, gdy wyprowadzą się z domu i zaczną samodzielne życie.” (Szanujący rodzice, szanujące dzieci. Jak zmienić rodzinne konflikty we współdziałanie?, S.Hart, V.K. Hodson, Wyd.Mind, Podkowa Leśna 2012).
[/read]
„POZYTYWNA DYSCYPLINA”, J.Nelsen – książka opisuje w przystępny sposób klasyczną metodę wychowawczą opartą na wzajemnym szacunku i miłości. Jest dedykowana rodzicom i nauczycielom zarówno nastolatków jak i małych dzieci. Odpowiada na wiele pytań i wątpliwości wychowawczych, m.in:
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
– Jak rozwijać pozytywne relacje z moim dzieckiem/ z moim uczniem?
– Jak wspierać i budować w dziecku zdrowe poczucie własnej wartości?
– Jak wyznaczać granice, zawierać umowy i dzielić się obowiązkami?
– Jak rozwiązywać nasze rodzinne/klasowe konflikty?
„Oparta na szacunku i empatii skuteczna metoda wychowawcza wspierająca rozwój samodyscypliny, odpowiedzialności i samodzielności u dziecka w każdym wieku.” ( Pozytywna dyscyplina, J.Nelsen, Wyd.CoJaNaTo, Warszawa 2015).
[/read]
NASTOLATKI. Kiedy kończy się wychowanie? Od wychowania do więzi.”, J. Juul – prowokująca do myślenia książka, w której nie ma gotowych porad. Jest za to garść niezwykle inspirujących refleksji oraz konkretnych informacji dotyczących specyfiki wieku dorastania. Dzięki temu każdy rodzic nastolatka może wypracować własny, niepowtarzalny styl budowania relacji ze swoim dzieckiem. Autor odpowiada na pytania:
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
Ile odpowiedzialności można przekazać nastoletniemu dziecku?
Co robić, kiedy nastolatki nagle przestają radzić sobie w szkole?
Jak reagować na łamanie ustalonych reguł?
Co robić, kiedy dom zamienia się w hotel?
Jak odbudować nadszarpnięte zaufanie?
Przyjazna dla czytelnika, barwna lektura z licznymi przykładami z codziennego życia. Autor zachęcając rodziców do podjęcia próby zrozumienia (zamiast oskarżeń) oraz akceptacji (w miejsce złości) swoich nastoletnich dzieci, wskazuje jak można na trwałe wzmocnić więzi rodzinne.
„Najlepszą gwarancją dobrych relacji z nastolatkiem jest dobra wola, aby rozwijać się razem z nim.” (Nastolatki. Kiedy kończy się wychowanie? Od wychowania do więzi.”, J. Juul, Wyd.MiND, Podkowa Leśna 2014)
[/read]
„KRYZYS SZKOŁY. Co możemy zrobić dla uczniów, nauczycieli i rodziców?” J.Juul – kolejna pozycja duńskiego terapeuty rodzinnego i pedagoga, propagującego idee wzajemnego szacunku i współdziałania we wzajemnych relacjach z dziećmi oraz dojrzałe przywództwo osób dorosłych.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
Czy szkoła może sprawiać uczniom radość?
Czy może dawać satysfakcję nauczycielom?
Jak wspierać dziecko w obliczu presji szkolnej?
Jak rozwiązywać problemy, które rodzą się w klasie?
Są to kluczowe pytania na które staramy się znaleźć odpowiedzi we współczesnej pedagogice. Książka J.Juula skłania do przemyśleń, jest inspiracją do dalszych własnych poszukiwań. Zdaniem autora współczesne dzieci żyją pod nadmierną presją szkoły, która stała się najważniejszą częścią ich życia. Wokół szkoły koncentrują się głównie relacje dziecka z rodzicami, a to rodzi wiele konfliktów i napięć we wzajemnych kontaktach. Autor postuluje aby w nastawieniu do dzieci kierować się zaufaniem zamiast przymusu oraz budowaniem prawdziwych relacji zamiast bezosobowych reguł. Autor analizuje problemy współczesnej szkoły z punktu widzenia ucznia, nauczyciela i rodzica. Podkreśla, że uczniowie nie będą czuć się dobrze w szkole, w której sami nauczyciele źle się czują.
„Dzieci mają wiele kompetencji, ale jednego nie można od nich wymagać: nie są w stanie brać na siebie odpowiedzialnosci za jakość kontaktów z dorosłymi.” (Kryzys szkoły. Co możemy zrobić dla uczniów, nauczycieli i rodziców?, J.Juul, Wyd.MiND, Podkowa Leśna 2014)
[/read]
„CO Z TĄ SZKOŁĄ? Siedem perspektyw dla uczniów, nauczycieli i rodziców.” J.Bauer
– autor, w przystępnej formie, opisuje nowe wyzwania jakie stają przed współczesną szkołą. Rozważa jak doprowadzić do sytuacji, aby szkoła stała się miejscem przyjaznym dla uczniów, nauczycieli i rodziców. Podkreśla istotę wiary w siebie, wewnętrznej motywacji, solidnej wiedzy oraz kompetencji społecznych i emocjonalnych, jako podstawowych umiejętności, w które powinien być wyposażony uczeń opuszczający mury szkoły w XXI wieku.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
„Celem publikacji jest wsparcie uczniów, rodziców, nauczycieli oraz tych wszystkich, którym dobro młodych ludzi i całego systemu szkolnictwa leży na sercu. Książka ma dostarczyć praktycznych wskazówek pomocnych w przygotowaniu gruntu, na którym mogą rozwijać się takie wartości, jak umiłowanie życia, motywacja i radość uczenia się.” (Co z tą szkołą? Siedem perspektyw dla uczniów, nauczycieli i rodziców, J.Bauer, Wydawnictwo Dobra Literatura, Słupsk 2015).
[/read]
„SPOSÓB NA TRUDNE DZIECKO. Przyjazna terapia behawioralna”, A. Kołakowski, A. Pisula – książka przeznaczona jest dla rodziców i nauczycieli pragnących w swojej codziennej praktyce wychowawczej stosować skuteczne sposoby radzenia sobie z trudnymi zachowaniami swoich podopiecznych. Przyjazna terapia behawioralna to zbiór efektywnych strategii prowadzących do wzmacniania zachowań pozytywnych i wygaszania zachowań niepożądanych u dzieci i młodzieży. Autorzy, mając bogate doświadczenie w pracy z dziećmi sprawiającymi problemy wychowawcze, wskazują efektywne sposoby radzenia sobie w różnych trudnych sytuacjach, odpowiadają na pytania:
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
Jak się zachować np. w trakcie wybuchu złości u dziecka?
Jak formułować skuteczne polecenia?
Jak motywować młodych ludzi do współpracy?
Jak wzmacniać u dziecka koncentrację uwagi?
Jak zapobiegać sytuacjom konfliktowym w domu i w szkole?
Jak budować normy i zasady domowe i szkolne?
Jak tworzyć skuteczny system nagród i konsekwencji?
„Celem tej książki jest pokazanie, że terapia behawioralna może być przyjaznym i skutecznym sposobem pracy nad trudnymi zachowaniami dzieci. Chcemy jednak podkreślić, że w przypadku wielu dzieci lektura tej książki nie zastąpi wizyty u profesjonalisty” (Sposób na trudne dziecko. Przyjazna terapia behawioralna, A. Kołakowski, A. Pisula, GWP,Sopot2013)
[/read]
„JAK MÓWIĆ DO NASTOLATKÓW, ŻEBY NAS SŁUCHAŁY. JAK SŁUCHAĆ, ŻEBY Z NAMI ROZMAWIAŁY”, A. Faber, E. Mazlish – kolejna edycja z serii praktycznych przewodników pedagogicznych, tym razem adresowana specjalnie do rodziców i wychowawców nastolatków.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
Autorki przygotowują rodziców i wychowawców na zmiany w zachowaniu nastolatków, zachęcają do wspólnego szukania rozwiązań domowych i szkolnych konfliktów. Na konkretnych przykładach, wskazują jak można pomóc nastolatkom uporać się z ich zmiennymi uczuciami, co robić zamiast „wydawania rozkazów, pouczania, grożenia, wytykania, prawienia kazań, zrzędzenia, karania”, jak wspólnie spędzać czas, jak budować trwałe więzi z nastolatkami.
„ Dlaczego młody człowiek miałby się zdobyć na otwartość wobec rodzica, który go karze? Dlaczego miałby szukać przewodnictwa rodzica, który na wszystko daje przyzwolenie?” (Jak mówić do nastolatków, żeby nas słuchały. Jak słuchać, żeby z nami rozmawiały, A. Faber, E. Mazlish, Wyd. Media Rodzina Sp. z o.o., Poznań 2006)
[/read]
„JAK MÓWIĆ, ŻEBY DZIECI NAS SŁUCHAŁY. JAK SŁUCHAĆ, ŻEBY DZIECI DO NAS MÓWIŁY”, A. Faber, E. Mazlish – praktyczny poradnik pedagogiczny, pokazujący na przykładach z codziennego życia, jak opanować sztukę skutecznej komunikacji,jak pomóc dzieciom aby radziły sobie z własnymi uczuciami, jak zachęcać do współpracy i samodzielności, jak chwalić nasze dzieci i co stosować zamiast karania. Liczne przykłady i wskazówki ułatwiają budowanie silnych więzi emocjonalnych między dorosłymi i dziećmi.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
„Chcemy znaleźć drogę, która pozwoli traktować z pełnym szacunkiem potrzeby naszych dzieci i z równym szacunkiem – nasze własne” („Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”, A. Faber, E. Mazlish, Wyd.”Media Rodzina of Poznań, Inc”, Poznań 1993 i późn.)
[/read]
„RODZEŃSTWO BEZ RYWALIZACJI”, A. Faber, E. Mazlish – książka z serii „Jak mówić …” wskazująca tym razem jak pomóc dzieciom żyć w zgodzie z sobą samym i z otoczeniem. Autorki omawiają zagadnienia związane z rywalizacją pomiędzy rodzeństwem, na konkretnych przykładach wskazują:
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
Jak się zachować gdy dzieci się biją?
Co można zrobić, aby zminimalizować rywalizację między dziećmi?
Jak zapewnić każde dziecko, że jest kochane, wyjątkowe i bezpieczne?
Jak budować bliskie relacje między rodzeństwem ?
„Bójki są dozwolone tylko za zgodą obu stron” (Rodzeństwo bez rywalizacji, A.Faber, E. Mazlish, Wyd. Media Rodzina Sp. z o.o., Poznań 1995)
[/read]
„ZBUNTOWANY NASTOLATEK, 10 kroków do rozwiązania problemów i odbudowy relacji”, R. A. Barkley, A. L. Robin – kolejna pozycja na rynku wydawniczym omawiająca problemy związane z budowaniem prawidłowych relacji pomiędzy rodzicami a nastolatkami.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
Autorzy przedstawiają skuteczny program wsparcia dla rodziców i nastolatków pragnących wyjść z impasu ciągłych nieporozumień oraz uzdrowić łączące ich relacje. Omawiane praktyczne metody służą realizacji programu wychowawczego, indywidualnie dopasowanego do specyficznych uwarunkowań różnych rodzin i dotyczą sposobów:
– budowania wzajemnego szacunku
– wspólnego rozwiązywania pojawiających się problemów
– umocnienia więzi rodzinnych
– wywierania pozytywnego wpływu na nastoletnie dziecko
– przestrzegania ustalonych zasad
– prowadzenia konstruktywnych negocjacji
– rozwijania w rodzinie umiejętności społecznych i komunikacyjnych
„Strach przed tym, co może się stać synowi lub córce, której nie jesteś już dłużej w stanie kontrolować, spędza Ci sen z powiek i łamie serce. Książka mówi o tym, jak ponownie zacząć wywierać pozytywny wpływ na swoje nastoletnie dziecko i sprawić, by przestało traktować Cię jak jeden za sprzętów w pomieszczeniu, w którym decyduje się z hukiem zatrzasnąć drzwi.” (Zbuntowany nastolatek, 10 kroków do rozwiązania problemów i odbudowy relacji, R. A. Barkley, A. L. Robin, Wyd.Helion, Gliwice 2010).
[/read]
„ADHD.ZESPÓŁ NADPOBUDLIWOŚCI PSYCHORUCHOWEJ. Przewodnik dla rodziców i wychowawców” – A.Bryńska, A.Kołakowski, A.Pisula, M.Skotnicka, T.Wolańczyk
– zwarte kompendium wiedzy na temat zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), diagnozy, leczenia, zaburzeń współwystępujących – napisane przystępnym językiem.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
Autorzy książki, obok opisu konkretnych metod edukacyjnych, psychoterapeutycznych i farmakologicznych, przekazują także wiele cennych i praktycznych uwag praktycznych, które mogą pomóc rodzicom i nauczycielom w radzeniu sobie z trudem wychowania dzieci i młodzieży nadpobudliwych psychoruchowo i mających problemy z koncentrowaniem uwagi.
„To nie wina nauczyciela, że w klasie jest nadpobudliwe dziecko, ale to też nie wina tego dziecka czy jego rodzica”(ADHD. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Przewodnik dla rodziców i wychowawców” – A.Bryńska, A.Kołakowski, A.Pisula, M.Skotnicka, T.Wolańczyk, GWP, Sopot 2010)
[/read]
„ZROZUMIEĆ DZIECKO Z NADPOBUDLIWOŚCIĄ PSYCHORUCHOWĄ. Poradnik dla rodziców i nauczycieli” P.Cooper, K.Ideus – publikacja, która pomaga zrozumieć na jakie trudności narażone jest dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) oraz jakie wyzwania wychowawcze i edukacyjne stają przed jego rodzicami i nauczycielami.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
Autorzy opisują jak w Wielkiej Brytanii przebiega precyzyjny model diagnostyczny, jak określane są specjalne potrzeby edukacyjne dziecka z ADHD, na jakie wsparcie specjalistyczne może liczyć uczeń z ADHD oraz jak należy opracować kompleksowy „plan działań” oraz indywidualny plan edukacyjny w szkole. Czytelnik może też się zapoznać z podstawowymi zasadami skutecznego nauczania dzieci z ADHD w klasie szkolnej.
„Mamy nadzieję, że książka ta zawiera potrzebne informacje, że będzie ciekawa i przydatna. Wierzymy, że będzie służyć materiałem do dyskusji i refleksji… Jednak przede wszystkim pragniemy, aby ta publikacja stanowiła przynajmniej skromny wkład w sprawę polepszenia praktyki pedagogicznej wobec wrażliwych dzieci z ADHD, a także dzieci bez tego problemu.” (Zrozumieć dziecko z nadpobudliwością psychoruchową. Poradnik dla rodziców i nauczycieli, P.Cooper, K.Ideus, Wyd. APS, Warszawa 2001).
[/read]
„PSYCHOPEDAGOGICZNE MITY. Jak zachować naukowy sceptycyzm w edukacji i wychowaniu”, T.Garstka
– bardzo ważna pozycja na polskim rynku wydawniczym. Autor podkreśla potrzebę rozwijania psychopedagogiki opartej na dowodach, omawia są popularne tezy, które jego zdaniem, nie znajdują poparcia w wynikach naukowych badań empirycznych oraz obala powszechne mity na temat niektórych metod nauczania, wychowania i pomocy psychopedagogicznej. Autor opisuje też psychologiczne mechanizmy, które leżą u podstaw naszej podatności na pseudonaukowe metody oddziaływań dydaktyczno – wychowawczych i terapeutycznych.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
„Książkę pisałem z myślą głównie o trzech grupach czytelników, mając na uwadze, jakie może przynieść im korzyści. Zainteresuje więc ona nauczycieli, psychologów i pedagogów ze szkół i poradni (psychologiczno – pedagogicznych i specjalistycznych) oraz studentów i absolwentów kierunków nauczycielskich pedagogiki i psychologii. Ponieważ jednak książka dotyczy psychopedagogicznych mitów, a pewnością może okazać się interesująca również dla rodziców dzieci w każdym wieku.” (Psychopedagogiczne mity. Jak zachować naukowy sceptycyzm w edukacji i wychowaniu, T.Garstka, Wolters Kluwer, Warszawa 2016)
[/read]
„OPOWIADANIA DLA TWOJEGO DZIECKA. Koją, leczą, rozwiązują problemy” (część 1), D.Brett – książka przeznaczona jest dla rodziców, terapeutów i wychowawców. Wskazuje jak za pomocą specjalnie ułożonych opowiadań można pomóc dziecku pokonać codzienne lęki, jak ułatwić przeżywanie nowych sytuacji (np. pierwsze dni w przedszkolu, pobyt w szpitalu), jak pomóc przetrwać trudne chwile (np. rozwód rodziców, śmierć bliskiej osoby), jak pomóc zapanować nad bólem, jak nauczyć dziecko technik odprężających.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
„Opowiadania … narodziły się około siedmiu lat temu. Powstały, jak wiele wartościowych rzeczy, w stanie kryzysu. Obiektywnie kryzys nie był wielki, ale w oczach naszej trzyletniej córeczki ziemia drżała w posadach: mała miała iść do przedszkola.” („Opowiadania dla Twojego dziecka. Koją, leczą, rozwiązują problemy” (część 1),D.Brett, GWP, Gdańsk 1998)
[/read]
„OPOWIADANIA DLA TWOJEGO (nieco starszego) DZIECKA. Koją, leczą, rozwiązują problemy”(część 2) ,D.Brett – druga część opowiadań przeznaczona dla rodziców terapeutów i wychowawców, w której poznamy sposoby pomocy dziecku odczuwającemu lęk przed ciemnością, dziecku z moczeniem nocnym, z nadmiernym perfekcjonizmem, dowiemy się jak nauczyć dziecko pewności siebie, jak pomóc przystosować się do nowej sytuacji rodzinnej, jak zaradzić w przypadku dokuczania, jak ułatwić życie z bratem lub siostrą, jak pomóc dziecku z rodziny dotkniętej problemem alkoholizmu.
[read more=”Czytaj więcej” less=”Zwiń”]
„Opowiadania terapeutyczne są jak bajki. Występuje w nich bohaterka lub bohater, który ma cechy waszego dziecka i który boryka się z tymi samymi problemami, z jakimi boryka się wasze dziecko. Bohater ten znajduje sposób na zrozumienie i rozwiązanie owych trudności, konfliktów … opowiadania pomagają dzieciom radzić sobie z sytuacjami i emocjami, które je niepokoją …. historie pozwalają dzieciom poznać siebie i własne problemy, i to w sposób, że czują się pocieszone, otoczone opieką, silniejsze i rozumiane” (Opowiadania dla Twojego (nieco starszego) dziecka. Koją, leczą, rozwiązują problemy (część 2),D.Brett, GWP, Gdańsk 1998)
[/read]